Een ervaring...

Artikel geplaatst in Happinez onder rubriek een goed alternatief door Susan Smit

Of ik mijn schoenen uit wil trekken en alvast naar de behandelkamer wil gaan, wordt me haastig gevraagd. Rebalancer en lichaamstherapeut Carla van den Bergh is verwikkeld in een telefoongesprek en komt zo bij me. Als ik ergens een hekel aan heb zijn het huizen waarin het bezoek geacht wordt de schoenen uit te trekken. Ik werp een spiedende blik in de huiskamer om te checken of ze soms ook plastic hoezen om haar bankstel heeft geritst, maar dat blijkt gelukkig niet het geval. Als ik de behandelkamer betreed, begrijp ik onmiddellijk waarom kousenvoetjes gewenst zijn. Het is een perzikkleurige oase van dik tapijt, stapels warme handdoeken, boeddhabeeldjes en zacht licht. Een kachel heeft de ruimte tot tropische temperaturen opgestookt.

Als ze zich bij me voegt vertelt Carla dat rebalancing je ‘van denken naar voelen en van voelen naar zijn brengt’. Dat klinkt prachtig, maar het lijkt me vandaag al een hele klus om me uit mijn drukke hoofd vol deadlines, afspraken en to do-lijstjes te krijgen. Uitgerekend vandaag heb ik een bijzonder hoog stresskip-gehalte. Carla rept over het lichaam als tempel van de ziel. ‘We zíjn niet ons lichaam, maar we wonen er wel.’ Rebalancing ziet het lichaam als een uitdrukking van onze geestesgesteldheid en gaat ervan uit dat emoties en gewoontes zich vastzetten in je lichaam. Dat lijkt me heel goed mogelijk. De spanningshoofdpijn die me kwelt zegt mij in ieder geval luid en duidelijk dat ik het wat rustiger aan zou moeten doen. Carla wijst naar de behandeltafel en nodigt me uit erop te gaan liggen. Alles moet uit behalve mijn slip. Ze maakt zich discreet uit de voeten. Een paar minuten later krijg ik een opgewarmde handdoek over me heen en voel ik twee handen op mijn rug. ‘Adem naar mijn handen toe,’ klinkt het vriendelijk en gek genoeg begrijp ik meteen wat ze bedoelt. Ik ga met mijn aandacht naar haar handen en adem uit. ‘Je ademhaling is de sleutel om oude energieën en opgekropte spanningen los te laten,’ zegt ze. Iedere keer als ik een diepe zucht laat horen prijst ze me enthousiast, dus ik zucht me een ongeluk.

Ze begint wat aan me te duwen en te schudden en dat is nieuw voor me. Dat meedeinende lijf vind ik nogal gênant, waarna ik mezelf bestraffend toespreek. Blijkbaar ben ik schandelijk beïnvloedt door onze maatschappij waarin keiharde buikspieren een must en flappende bovenarmen een taboe zijn. Als ik eerlijk ben voelt dat deinen eigenlijk wel vredig en liefdevol. Ik laat alle weerstand varen en beweeg als een lappenpop heen en weer totdat ik me inderdaad ‘vloeibaar, zacht en beweeglijk’ voel, zoals Carla me zachtjes blijft toefluisteren. Het is alsof ik langzaam oplos en alleen nog maar uit water besta. Net als ik gewend ben geraakt aan het wiebelen, wordt er stevige druk uitgeoefend op mijn heupen en billen. In één langzame, vloeiende beweging bestrijkt ze mijn ruggengraat van onder tot boven. Ik voel dat ze geen kracht zet met haar spieren, maar dat ze haar hele gewicht op mij laat rusten. Dat zo’n smal vrouwtje zoveel teweeg kan brengen!

Na een half uur heb ik het gevoel dat ik drie centimeter langer ben geworden. Naarmate er meer wordt gestreken, gedrukt en gewapperd, en ook mijn armen, nek en schouders aan de beurt zijn geweest, vloeit de spanning waaraan ik gewend ben langzaam weg uit mijn lijf. Dit is werkelijk ont-spannen. Wat ik er rationeel ook van mag vinden, mijn lijf vindt dit geweldig. Ten slotte word ik in nog meer warme handdoeken gewikkeld en loopt Carla met een klankschaal om me heen. Een volle, lichte klank vult de ruimte en ook al heb ik geen idee wat hiervan de bedoeling is, toch voelt het als het perfecte sluitstuk van de behandeling. Ik mag mijn ogen opendoen, ga rechtop zitten en krijg een glas warm water met citroen. Als Carla de kamer verlaat en ik mijn kleren weer aantrek, zie ik een schaal met kaartjes staan. Ik trek er op gevoel eentje uit en lees ‘Innerlijke glimlach’. Dat is precies hoe ik me voel: alsof mijn lichaam giechelt van lichtheid en vreugde. En van die hoofdpijn is niets meer te bekennen - die heeft zich na dit indrukwekkende ontspanningsgeweld nederig teruggetrokken.